Ukształtowanie powierzchni Polski

stroma, często pionowa ściana brzegu morskiego lub jeziornego, utworzona wskutek podmywania brzegu przez morskie fale.

proces powstawania łańcuchów i pasm górskich (orogenów) w wyniku 2 różnych procesów:

• fałdowania warstw skalnych i ich wypietrzania ponad otaczające obszary,
• pękania warstw skalnych, przesuwania ich i wynoszenia części tych warstw ponad otaczające tereny. 

W dziejach Ziemi wyróżnia się 3 główne orogenezy:

• w erze paleozoicznej:
  • kaledońską (powstały m.in. G. Świętokrzyskie, G. Kaledońskie w Wlk. Brytanii),
  • hercyńską (powstały m.in góry Harz w Niemczech),
• na przełomie er mezozoicznej i kenozoicznej  – orogenezę alpejską (powstały m.in. Alpy i Karpaty). 

okres tworzenia się wielkich lodowców (lądolodów) na znacznych obszarach Ziemi.

W Polsce do największych zlodowaceń doszło w czwartorzędzie (dokładnie podczas plejstocenu, czyli od 2,6 mln do ok. 12 tys. lat temu – stąd nazwa zlodowacenia plejstoceńskie).

Wtedy lądolód skandynawski kilkakrotnie wkraczał na obszar naszego kraju, a potem się wycofywał.

Etapy zlodowaceń, kiedy lądolód pokrywał obszar kraju, nazywamy glacjałami.

określenie krajobrazu, w którym występują formy terenu powstałe wskutek działalności lądolodu i jego wód roztopowych, np. wały moreny czołowej, pagórki moreny dennej, rynny podlodowcowe, głazy narzutowe.
Są one wyraźnie widoczne w krajobrazie, ponieważ są znacznie młodsze i mniej zniszczone przez czynniki zewnętrzne niż formy terenu występujące na obszarach objętych starszymi zlodowaceniami. 
W Polsce krajobraz młodoglacjalny występuje w pasie pojezierzy i pokrywa się z zasięgiem zlodowacenia północnopolskiego (Wisły).

niewysokie, rozległe wzniesienie, rozpościerające się między płytko wciętymi dolinami, np. Wysoczyzna Siedlecka.

To najczęściej fragmenty moreny dennej przemodelowanej przez rzeki po ustąpieniu lądolodu.