Sztuka antyku

forma (styl) utworu jest zgodna z jego treścią

525–456 r. p.n.e.; jeden z trzech (obok Sofoklesa i Eurypidesa) najsłynniejszych tragików greckich; pochodził z rodziny arystokratycznej; brał udział w wojnach z Persami; napisał 90 dramatów, z czego znanych jest 79 tytułów, a  edynie 7 tragedii zachowało się w całości; tematy do swoich sztuk czerpał głównie z mitologii z wyjątkiem najstarszych Persów (o klęsce wojsk perskich pod Salaminą)

(496–406 r. p.n.e); obok Ajschylosa i Eurypidesa zaliczany do trójki wielkich greckich tragików; jako młodzieniec wygrywał rywalizacje sportowe, sprawował urzędy m.in. skarbnika, stratega, kapłana; wielokrotnie zwyciężał w agonach (turniejach) tragików; wprowadził do dramatu trzeciego aktora, rozbudował akcję, powiększył chór i ograniczył jego rolę w akcji, stosował malowane dekorację; ze 120 sztuk zachowało się 7 tragedii, w tym trylogia o dziejach rodu Labdakidów: Antygona, Król Edyp, Edyp w Kolonie

(485?–407 r. p.n.e.); najwybitniejszy obok Ajschylosa i Sofoklesa tragik grecki; wiele elementów jego życiorysu jest niepewnych, łącznie z okolicznościami śmierci (rozszarpanie przez psy); prawdopodobnie pochodził ze średnio zamożnej rodziny, ale odebrał staranne wykształcenie; zachowało się 19 jego tragedii (m.in. Elektra, Fedra, Fenicjanki); autor wprowadził do tragedii nowy typ bohatera wywodzącego się z ludu – jego postacie często kierują się namiętnościami, żądzą władzy, przeżywają silniej niż u innych tragików; z innych nowości: posługiwał się słownictwem zbliżonym do używanego na co dzień, wprowadził prolog, który ułatwiał widowni orientację w akcji, stosował chwyt deus ex machina, uniezależnił chór od akcji