Bolesław Leśmian Dziewczyna

powtórzenie zadań o tej samej lub podobnej budowie

pytanie, na które nie oczekuje się odpowiedzi; ma skłonić do refleksji

inaczej uosobienie; nadanie abstrakcyjnym pojęciom, przedmiotom cech ludzkich – ukazanie ich jako osoby

nowy wyraz utworzony w danym języku

(1877–1937); polski poeta i prozaik, krytyk literacki; pochodził z mieszczańskiej zasymilowanej rodziny żydowskiej nazwiskiem Lesman; pod wpływem ojca ukończył prawo na uniwersytecie w Kijowie; przed I wojną światową przebywał w Warszawie, a także podróżował do Niemiec i Francji; po wojnie pracował w Hrubieszowie jako rejent, a w 1922 r. założył w Zamościu własną kancelarię notarialną, przez którą popadł w długi (jego pomocnik zdefraudował znaczną sumę pieniędzy, a Leśmian zobowiązał się je zwrócić); w 1933 r. został członkiem Polskiej Akademii Literatury; jego twórczość nie daje się jednoznacznie zaliczyć do jakiegokolwiek nurtu – na tle literatury międzywojnia pozostaje oryginalna i wyjątkowa (niedoceniony przez współczesnych, odsunął się od społeczeństwa); poeta czerpał z baroku, romantyzmu, Młodej Polski; stworzył własny, baśniowy świat, wykreowany za pomocą języka bogatego w neologizmy (leśmianizmy); unowocześnił balladę; sięgał do duchowości, mistyki; inspirował się filozofią Bergsona; posługiwał się symbolami

prąd filozoficzny rozwijający się w Europie w latach 30. XX w.; głosił, że egzystencja ludzka jest absurdem – człowiek ma świadomość, że od narodzin jest skazany na śmierć; człowiek jest bytem skończonym, a jednocześnie jest w ciągłym procesie stawania się (przez to balansuje na granicy nicości)