Sztuka romantyzmu

(1564–1616); angielski dramatopisarz, poeta i aktor; wiele elementów biografii jest niepewnych (pewne, że urodził się w miejscowości Stratford nad rzeką Avon; miał żonę Annę Hathaway i trójkę dzieci); uznawany za dramaturga wszechczasów; związany z teatralną Trupą Lorda Szambelana; doceniany przez władców – w 1603 r. król Jakub I ogłosił zespół teatralny Szekspira Trupą Królewską; nie zachował się żadnen rękopis sztuk – podstawę współczesnych wydań stanowi zbiór z 1623 r. opracowany przez aktorów z trupy; na scenach polskich Szekspir pojawił się dopiero w 1798 r. (Hamlet w reż. W. Bogusławskiego)

(1795–1875); francuski rzeźbiarz i malarz; nauczyciel A. Rodina; tematem jego prac była natura (Tygrys walczący z krokodylem z 1831 r., Lew walczący z wężem z 1833 r.)

(1837–1867); malarz, rysownik; jeden z najwybitniejszych malarzy romantyzmu; stworzył cykle rysunków, m.in.: Warszawa I, Warszawa II, Polonia, Lithuania; malował sceny batalistyczne, związane z powstaniem styczniowym

(1774–1840); wybitny malarz niemieckiego romantyzmu; wcześnie osierocony przez matkę, sam omal nie utonął (uratował go brat, który zginął w trakcie niesienia pomocy); głęboko religijny; często uciekał od ludzi w poszukiwaniu samotności i bezpośredniego kontaktu z naturą – samotnik w otoczeniu przyrody to częsty motyw jego dzieł; w jego pracach natura staje się równorzędnym bohaterem, a uwiecznione przez malarza postacie kontemplują ją odwrócone do widza tyłem

gatunek dramatu powstały w romantyzmie; nie jest w nim przestrzegana zasada trzech jedności ani decorum; łączy w sobie fantastykę z realizmem, elementy właściwe dla epiki z liryką (synkretyzm); jest niejednorodny stylistycznie (komizm miesza się z tragicznością, humor z powagą); ma luźną kompozycję i otwarte zakończenie; często nie nadawał się do wystawienia na scenie

(1798–1863); francuski malarz romantyzmu; debiutował Barką Dantego (obrazem na motywach Boskiej komedii) i zyskał uznanie współczesnych; w swojej twórczości skupiał się na kolorze; sięgał po tematy batalistyczne, mitologiczne; pod koniec życia nie uważał siebie za twórcę romantycznego, ale sprzeciwiał się klasycznej teorii sztuki (nie uznawał konturów jako sprzecznych z naturą)

(1746–1828); hiszpański malarz; od 1786 r. nadworny malarze króla Karola III; wykonywał freski m.in. w kaplicach, klasztorach i kościołach w Saragossie, portrety; od lat 90. XVIII w. coraz częściej stosował motywy fantastyczne; był zwolennikiem Napoleona I – w tym okresie powstały także dzieła obrazujące okrucieństwa wojny (m.in. cykl rycin Okropieństwa wojny, obraz Rozstrzelanie powstańców madryckich); w 1822 r. przeniósł się do Francji; jego twórczość ewoluowała od późnobarokowego malarstwa religijnego przez lekkie rokokowe kompozycje po mroczne wizje

(1784–1855); francuski rzeźbiarz; początkowo tworzył w duchu klasycyzmu; jego najbardziej znanym dziełem jest płaskorzeźba Marsylianka umieszczona na Łuku Triumfalnym w Paryżu

(1741–1825); angielski malarz i teoretyk sztuki; tworzył dzieła pełne fantastycznych motywów budzących grozę

(1823–1894); malarz, wybitny portrecista; jego seria portretów (m.in. matki, brata, pasierbicy) wystawiona w Paryżu przyniosła mu sławę; stosował spokojną kompozycję i precyzyjny rysunek; łączył cechy malarstwa romantyzmu i realizmu

(1802–1847); malarz i wykładowca w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych; tworzył nastrojowe pejzaże oraz portrety

(1797–1875); malarz; tworzył obrazy o tematyce historyczno-batalistycznej, sceny rodzajowe; na wielu swoich obrazach przedstawiał konie

(1780–1867); francuski malarz; był uczniem m.in. J.L. Davida, jednak w swojej twórczości nie dał się jednoznacznie zaklasyfikować jako klasycysta (odrzucił twórczość swojego mistrza); sięgał do tematyki antycznej, malował akty kobiece; stosował kompozycję statyczną i wyraziste linie, czym odróżniał się od twórczości romantyków (krytykował malarstwo E. Delacroix); czerpał z motywów orientalnych; w swoich portretach dążył do realizmu

(1777–1830); malarz; studiował m.in. w Paryżu, gdzie czerpał inspirację od J.L. Davida; malował portrety, sceny mitologiczne; poruszał tematy religijne i historyczne

(1800–1855); najwybitniejszy przedstawiciel polskiego malarstwa romantyzmu; we wczesnym okresie twórczości wykonywał rysunki, akwarele; w rysunku konia wzorował się na pracach T. Géricaulta; po 1848 r. w pełni rozwinął swoją twórczość artystyczną; chętnie malował i rysował konie, zaprzęgi; tworzył pełne rozmachu sceny batalistyczne (wojny napoleońskie, powstanie listopadowe), portrety wodzów, krewnych i przyjaciół; mistrzowsko posługiwał się kolorem, stosował swobodne pociągnięcia pędzla

zacieranie granic między różnymi dziedzinami sztuki: malarstwem, muzyką, poezją, które choć innym językiem, wciąż wyrażają tego samego ducha; postulat syntezy sztuk pojawił się w romantyzmie i oznaczał wykorzystanie środków wyrazu właściwych np. muzyce w dziele malarskim lub literackim; w myśl syntezy sztuk korzystano z tych samych motywów, symboli

(1791–1824); francuski malarz i grafik; inspirował się zarówno malarstwem klasycznym (J.L. David), twórczością Michała Anioła i Caravaggia, jak i dziełami W. Turnera; stworzył własny oryginalny styl cechujący się ekspresyjnością, dynamiką, grą światła i cienia; tworzył sceny batalistyczne, portrety, a jako zapalony jeździec uwielbiał malować konie; nie był w pełni doceniony przez współczesnych

(1799–1842); polski malarz romantyzmu; malował przeważnie portrety i kompozycje związane z tematyką napoleońską

(1757–1827); angielski poeta, malarz, mistyk; większość życia spędził w londyńskim zaciszu domowym; opowiadał się za wolnością społeczną i polityczną, a krytykował religijną skostniałość; wierzył, że drogą do osiągnięcia szczęścia i prawdy jest wyobraźnia; w swojej poezji o charakterze mistycznym stworzył opozycję bóstw: Orc (bunt, rewolucja) i Urizen (twórca praw moralnych, znak władzy); w malarstwie (za życia twórcy niedocenianym) posługiwał się językiem symboli; tworzył ilustracje m.in. do swojej poezji

(1775–1851); angielski malarz i grafik; pejzażysta, prekursor impresjonizmu; w swoich pracach wyrażających podziw dla potęgi natury z rozmachem posługiwał się kolorem i światłem; często jego obrazy zbliżają się klimatem do impresjonizmu, są odrealnione