Cyprian Norwid Vade-mecum [Klaskaniem mając obrzękłe prawice...]

uroczysty zwrot do adresata (osoby, bóstwa, pojęcia, przedmiotu)

inaczej uosobienie; nadanie abstrakcyjnym pojęciom, przedmiotom cech ludzkich – ukazanie ich jako osoby

wyraz, najczęściej przymiotnik, określający jakiś rzeczownik, np. piękna pogoda

(1821–1883); poeta, dramaturg, prozaik, artysta plastyk, rzeźbiarz; nazywany, obok Mickiewicza, Słowackiego i Krasińskiego, czwartym wieszczem narodowym romantyzmu – jego twórczość przypadła na schyłek tego okresu; urodził się na Mazowszu w rodzinie ziemiańskiej; wcześnie osierocony; w wieku 21 wyjechał z kraju i już nigdy nie powrócił do ojczyzny; niedoceniany przez współczesnych, także w sferze prywatnej nie wiodło mu się dobrze (cierpiał nędzę, odtrącenie m.in. przez kobiety, które kochał – m.in. przez Marię Kalergis czy zaręczoną z nim Kamilę Lemańską; zmagał się z postępującą głuchotą); debiutował z sukcesem w 1840 r. wierszem Mój ostatni sonet; na emigracji podróżował; przez pewien czas mieszkał we Włoszech, w Paryżu, Stanach Zjednoczonych; zmarł w paryskim przytułku dla ubogich emigrantów i został pochowany w zbiorowym grobie; jego szczątki dwukrotnie ekshumowano i przenoszono do kolejnych zbiorowych mogił (ostatnia pozostaje niewiadoma)