Sztuka współczesna

nurt w postmodernistycznej sztuce współczesnej; wykorzystuje w twórczości materię ożywioną, działanie artystyczne staje się eksperymentem; przedstawiciel: Eduardo Kac

nurt w postmodernistycznej sztuce współczesnej; tworzywem staje się ciało artysty; przedstawiciel: Marina Abramović

odmiana teatru absurdu; świat pełen tragikomicznych sprzeczności, oscylujący między gorzką refleksją egzystencjalną i prześmiewczym wyolbrzymieniem a przerażającymi i tragicznymi aspektami rzeczywistości; narodził się pod koniec XIX w., uprawiany m.in. przez Witkacego, Witolda Gombrowicza, Sławomira Mrożka (Tango), Tadeusza Różewicza

nurt w sztuce współczesnej; automatyczne wypełnianie płótna np. poprzez wylewanie farby, skrapianie nią płótna, posługiwanie się pędzlami lub szpachlą w nietypowy sposób; przedstawicielem był m.in. Jackson Pollock

aktywność w ramach sztuki współczesnej, powstała w latach 50.–60. XX w.; działanie prowadzone na oczach odbiorców; artysta je inicjuje (ramy wydarzenia są zwykle wyreżyserowane), ale nie ma pewności, jaka będzie reakcja widzów; zaciera granice między sztuką a życiem; popularne były happeningi Pomarańczowej Alternatywy (ruchu artystów w okresie PRL-u, którzy sprzeciwiali się władzy, np. zorganizowali sprzeciw wobec upałów, w rzeczywistości protestując przeciwko przemocy milicji używającej pałek – na koszulkach uczestników widniały litery układające się w napis „precz z (u)pałami”, ale osoba z literą „u” co chwila się „gubiła”)

nurt w sztuce współczesnej; szczegółowe, fotograficzne odwzorowanie, precyzja; przedstawiciel: Richard Estes

dzieło przestrzenne wykonane w konkretnej lokalizacji z wykorzystaniem zastanych tam obiektów, uzupełnionych o materiały wybrane przez artystę

grupa młodych artystów krytykujących ówczesną kondycję społeczną, powstała na przełomie lat 70. i 80. XX w.; podejmowano różnorodne zagadnienia społeczne, takie jak rozpad rodziny, skorumpowanie władzy, wpływ historii na jednostkę; twórcy: Andrzej Wajda (Człowiek z marmuru, Człowiek z żelaza), Krzysztof Zanussi (Barwy ochronne, Constans), Krzysztof Kieślowski (Amator, Przypadek), Janusz Kijowski (Indeks, Kung-fu), Feliks Falk (Wodzirej), Stanisław Bareja (Miś)

nurt modernistyczny; najważniejsze są pomysł oraz proces twórczy, prosty często przedmiot lub działania odsyła do głębszej refleksji, inspiracja twórczością ready made (Marcel Duchamp); przedstawiciel: Nam June Paik

nurt postmodernistyczny w sztuce współczesnej; ingerencja artystyczna w pejzaż, często jest ściśle związana z miejscem, w którym się odbywa (site-specific); przedstawiciel: Robert Smithson

zabawny komentarz do rzeczywistości; połączenie obrazka, fotografii z tekstem; memy najczęściej są publikowane i rozprzestrzeniane w serwisach społecznościowych, internecie

kierunek w sztuce współczesnej; jego cechy to: oszczędność formy, prostota, wykorzystanie geometrii; przedstawicielem jest Robert Morris

nurt w sztuce współczesnej; echa katastrofizmu, zdeformowane sylwetki, atmosfera tajemniczości; przedstawiciel – Francis Bacon

nurt w dramaturgii i teatrze współczesnym, którego twórcy nie wahają się przekraczać tabu związanego z seksualnością, śmiercią, wykluczeniem społecznym; przedstawiciele w Polsce: Krzysztof Warlikowski, Paweł Łysak

aktywność w ramach sztuki współczesnej; widowisko zaplanowane przez artystę w określonym miejscu, czasie, niekiedy przy udziale widowni; forma bliska przedstawieniu teatralnemu, ale scena znajduje się w nietypowym miejscu; w performansie artysta wykorzystuje elementy tańca, malarstwa

powstała na fali odwilży po śmierci Stalina; charakteryzowała się zerwaniem z estetyką kina socrealistycznego, analizowaniem skutków II wojny światowej oraz badaniem indywidualnych postaw; reżyserzy podejmowali dyskusję z polskimi mitami narodowymi; wyróżnikiem szkoły było wypracowanie unikatowego wzorca swobodnego przekształcania utworu literackiego na ekran; twórcy: Andrzej Wajda (Kanał, Popiół i diament), Andrzej Munk (Eroica, Zezowate szczęście), Jerzy Kawalerowicz (Matka Joanna od Aniołów), Kazimierz Kutz (Krzyż walecznych), Tadeusz Konwicki (Ostatni dzień lata), Wojciech Jerzy Has (Pętla, Pożegnania)

nurt w sztuce współczesnej; stanowi komentarz do konsumpcjonizmu; odwołuje się do komiksu, reklamy, wykorzystuje logo produktów; korzysta z powielania, operuje kolażem; przedstawicielem jest Andy Warhol

nurt w sztuce współczesnej: dowolne łączenia elementów (eklektyzm), intertekstualność, przekraczanie granic, gatunków; postmodernistyczne są: konceptualizm, land art, bio art, body art

nurt w sztuce współczesnej; inspiracja sztuką ludową, prace zbliżone do twórczości dziecięcej; przedstawiciel: Nikifor Krynicki

powstał w latach 50. i 60. XX w. we Francji; twórcy podkreślali pustkę ludzkiej egzystencji, balansowali na granicy komedii i tragedii, niedosłownie i krytycznie odnosili się do systemu totalitarnego, sięgając po humor, przerysowanie, karykaturę; przedstawiciele: Samuel Beckett (Czekając na Godota), Eugène Ionesco

teatr na pograniczu sztuki dramatycznej i wizualnej, poszukujący form wyrażania w pierwotnych rytuałach i eksperymentach; przedstawiciele: Tadeusz Kantor, Jerzy Grotowski, Krzysztof Warlikowski, Grzegorz Jarzyna, Tadeusz Słobodzianek

w okresie PRL-u wyrażał sprzeciw wobec reżimu komunistycznego (najgłośniejszym spektaklem były Dziady w reż. Kazimierza Dejmka wystawione w 1967 r., w których cenzura dopatrzyła się krytyki systemu); pod koniec XX w. zyskał aspekt społeczny (Jan Klata, Monika Strzępka, Paweł Demirski, Anna Augustynowicz)

popularny w latach 50. XX w. jako ruch amatorski o wymowie społecznej

głównym środkiem wyrazu jest ruch; taniec staje się formą ekspresji równoważną słowu, grze aktorskiej; przedstawiciele: choreografka Pina Bausch

wykorzystanie telewizji, nagrania wideo jako nośnika sztuki; nagranie często bywa zapętlone lub powielone na wielu ekranach

rodzaj trójwymiarowego kolażu z wykorzystaniem gotowych przedmiotów